De reis gaat maar door en door en door...

Gelukkig maar.
Als alles blijft zoals het is, staan we stil.
Dan leven we niet meer echt.
We kunnen ons niet meer verwonderen, verbazen, genieten
of die intense lagen voelen die het leven met zich meebrengt.

Dus ook al gaat het soms stroef,
is je pad niet glad geplaveid, geen rechte lijn,
ook al neem je soms een zijweg,
of blijf je langer hangen op dezelfde plek —

Weet:
je hart kent altijd de weg.
Je ziel wil je altijd thuisbrengen.

Het hoeft niet snel.
Je hoeft je eindstation niet te bereiken.
Want dan heb je je leven al geleefd.

Geniet van de reis.
Van het avontuur, de hobbels, de stilte.
Juist de momenten waarop alles lijkt stil te vallen,
brengen je dichter bij dat wat wél klopt.

Zelfs als je het niet ziet. Juist dan.

Want daar begint het voelen.
Wat je voedt, en wat je moe maakt.
Je binnenwereld die zachtjes wil herinneren wie je bent.
De roep om het anders te doen.
Om je dromen te volgen.
Om uit te breken uit dat wat niet meer stroomt.

Verandering komt vaak pas
wanneer het niet anders meer kan.
Wanneer je wordt stilgezet.
Wanneer je moet luisteren.

Misschien beweegt het niet zoals je wenst.
Zoals je gewend bent.
Maar het beweegt in jou.

Elke taak. Elke vermoeidheid.
Elke keer dat je je grenzen bewaakt —
is een stille voorbereiding
op dat wat weer geboren wil worden.

Je hoeft het nog niet te weten.
Je hoeft het nog niet te zien.
Je hoeft het alleen maar te blijven voelen:
dat het klopt,
ook als het even stil is onderweg.

Je komt niet stil te staan.
Je komt thuis. 

Daar waar het weer stroomt.
Waar je hart warm wordt.
Waar je ziel zich opent.
Waar je leeft, in plaats van overleeft.
En je volledig welkom bent in wie jij bent.

Liefs,
Yvonne 💚🌿

 

Wees welkom bij een sessie.
Een plek waar je niets hoeft te zijn — behalve jezelf.
Waar je ruimte maakt voor stilte, richting en stroming.
En je mag herinneren dat je al onderweg bent. 

25-9-2025