Sommige mensen vertrekken...

Sommige mensen vertrekken wanneer iets te dichtbij komt. Niet omdat ze niet willen blijven, maar omdat blijven hen confronteert met gevoelens die ze moeilijk kunnen dragen. De pijn van vroeger. De angst om opnieuw gekwetst te worden. Voor hen vraagt moed iets heel anders dan simpelweg door te gaan. Voor hen vraagt moed om hun hart open te houden, waar ze eigenlijk willen sluiten. Om te blijven voelen waar het spannend wordt. 

Om aanwezig te blijven bij wat in hen beweegt, ook als alles roept om te vluchten.

En er zijn mensen die lang in relaties blijven, zelfs wanneer ze zich niet meer gezien voelen en hun hart langzaam stopt met hopen. Niet omdat alles goed voelt, maar omdat loslaten betekent afscheid nemen van een droom waarin ze ooit vol vertrouwen in wilden geloven. Voor hen vraagt het een zachte, maar vastberaden moed om de gehechtheid los te laten en zichzelf weer op de eerste plaats te zetten. Niet omdat de liefde verdwijnt, maar omdat ze leren lief te hebben zonder zichzelf te verliezen.

Soms is de meest liefdevolle daad… kiezen om weg te gaan. Niet omdat je hart ernaar verlangt, maar omdat je diep van binnen voelt dat jouw meest essentiële behoeften niet worden vervuld. Het gaat niet om oppervlakkige wensen, maar om de kern van leven in liefde, de behoefte aan emotionele veiligheid, om gezien en gevoeld te worden. Waar je je kwetsbaar en eerlijk hebt uitgesproken, en wat ondanks alle inspanningen niet lijkt te veranderen.

Sommigen laten los zodra oude pijn weer opkomt, omdat vermijden als een veilige haven lijkt en veiliger dan helen. Anderen verliezen zichzelf langzaam, in de hoop dat alles ooit weer goed zal komen. Ze blijven hangen in situaties die hen al lang niet meer voeden, omdat de gedachte aan een nieuw begin te zwaar lijkt te wegen op het hart.

Maar er komt een moment waarop je niet anders meer kunt dan naar binnen kijken. Je eigen waarheid voelen. De angst om alleen te zijn, en tegelijk de zachte roep van je ziel die weet dat dit niet is waar jij mag blijven en waar je voor bestemd bent.

Je hart verlangt naar waarheid.
Je ziel zoekt naar heelheid.

Het vraagt moed om weg te lopen van wat ooit veilig voelde. Om het onbekende toe te laten, stap voor stap. Om op eigen benen verder te gaan, zelfs als je hart nog trilt. Maar ergens in jou leeft een stille kracht die weet dat dit de weg is. Die voelt dat je niet geboren bent om jezelf te verliezen in liefde, maar om liefde te zijn, ook en vooral voor jezelf.

Op de korte termijn kan het voelen als verliezen, maar op de lange termijn voelt het als thuiskomen.

 

Liefs Yvonne ❤️

Wil je samen met mij je patronen leren herkennen? Voel je welkom bij een Regenboogsessie

7-4-2025