De Heiligheid van het Lichaam

We zijn het vergeten.
Hoe heilig het is om een lichaam te hebben.
Niet als bezit, niet als machine die moet functioneren —
maar als levend wezen, als tempel van bewustzijn.

Als bondgenoot van de ziel.

Mijn lichaam spreekt.
In zachte signalen en scherpe pijnen,
in stilte en in storm.
En telkens weer word ik uitgenodigd om dieper te luisteren,
om álles wat ik voel niet te willen fixen,
maar te eren.
Te volgen.

Soms betekent dat: niets kunnen doen.
Niet eten. Niet praten. Niet lopen.
Niet doorgaan zoals anderen dat normaal vinden.
Maar het lichaam zijn gang laten gaan.
Vertrouwen op de wijsheid
die ouder is dan alle protocollen en systemen.

Ik ben daar geweest.
In dat niemandsland van wachten en voelen.
Van pijn die niet te verklaren valt,
maar wel iets vertelt.
Over balans. Over grenzen.
Over liefde, ook — en vooral voor mezelf.

En telkens besef ik:
hoe wij met ons lichaam omgaan,
is hoe we met de aarde omgaan.
We negeren de signalen,
ontkennen de overbelasting,
en dwingen het verder te presteren.

Maar het lichaam weigert.
Op een dag zegt het nee.
En die nee is heilig.

Misschien mogen we het gaan zien als uitnodiging.
Niet als zwakte, maar als weg.
Terug naar binnen.
Terug naar afstemming.
Terug naar waar we ooit wisten:
Ik ben niet los van mijn lichaam.
Ik bén lichaam.
En daarin woont mijn ziel.

Laat dit een herinnering zijn,
aan dat wat nooit werkelijk verloren is gegaan.
Alleen vergeten.

Liefs Yvonne 🌙

 

Er zijn momenten waarop het lichaam niet alleen spreekt,
maar ons uitnodigt tot heilige overgave.
Niet om te vechten of te begrijpen,
maar om te herinneren:
dat wij zelf de tempel zijn.
Dat genezing niet van buiten komt,
maar van binnenuit,
in ritme met de aarde die ons draagt.

Deze tekst is geboren uit dat diepe luisteren.
Uit pijn die geen vijand was,
maar gids.
En uit het vertrouwen dat wie durft te vertragen,
de stem van het lichaam weer zal horen.
Helder. Waar. Heilig.

10-7-2025