De stilte voorbij de woorden

We leven in een tijd waarin woorden niet meer genoeg zijn.

Waarin rust en kalmte niet automatisch gelijkstaan aan waarheid.
​Waarin we mogen leren voelen — écht voelen — wat klopt.

Want hoe vaak laten we ons nog meenemen door iemand die beheerst spreekt, bedachtzaam kijkt, ogenschijnlijk ‘bewust’ communiceert? Alsof zachtheid en rust in taal een garantie zijn voor zuiverheid.

Maar kalmte kan ook een masker zijn. Een zorgvuldig afgesteld schild van controle.

We zijn zo gewend geraakt aan oude hiërarchieën — aan leiderschap dat spreekt in serene toonhoogtes, met precies gekozen woorden, ondersteund door positie, status of geld. En onbewust koppelen we dat nog steeds aan waarheid. Aan gezag. Aan vertrouwen.

Maar klopt het?
Wat voel je — echt — als je voorbij de woorden luistert?
Voorbij de lichaamstaal. Onder de kalmte.
Wat fluistert je lichaam, nog voor je mind het verhaal begrijpt?

We zijn vergeten dat emoties ook wijsheid zijn.
Dat rauwe waarheid soms doorklinkt in tranen, in woede, in frustratie.
En dat het hart soms spreekt in storm — niet om te vernietigen, maar om vrij te maken.

Want er is iets diepers gaande.
In oude systemen — ja, ook in spirituele kringen — zie je het nu helder worden.
Kwetsbaarheid als machtsmiddel. Leiderschap verpakt in zachte woorden, maar gestuurd vanuit oude, onbewuste controlepatronen.
Het is geen bedding, het is beheersing.
Geen verbinding, maar manipulatie.

Het ziet er gebalanceerd uit aan de buitenkant. Maar het stroomt niet.
En dát is het verschil.

Echte zuiverheid voel je.
Ze klopt zacht, eerlijk en levend.
Ze stroomt. Ze ademt. Ze laat ruimte.

Het is tijd dat we terugkeren naar die innerlijke bron van voelen.
Naar het doorzien van velden die gebouwd zijn op controle, hiërarchie, angst en de misvatting van wat liefde is.
Niet om mensen af te wijzen. Maar om waarheid te spiegelen.
Want zelfs zij die deze systemen dragen, dragen diep vanbinnen ook het verlangen naar vrijheid. Maar ze kunnen het niet zien zolang niemand het hen spiegelt in liefde.

Dat is wat wij nu mogen doen:
Niet vechten.
Niet verdedigen.
Maar wézen.
In waarheid, in liefde, in lichaam.

Zonder onszelf te verlagen.
Zonder ons licht in te houden zodat een ander zich veilig voelt.
Dat is geen liefde. Dat is onderdrukking in een spiritueel jasje.

De nieuwe wereld vraagt iets anders.
Die vraagt belichaming.
Levend schaduwwerk.
Voelen wat waar is — en dat leven.

De enige weg naar waarheid is door je eigen gevoel.
Voorbij de woorden. Voorbij het toneel.
Terug naar jouw waarheid, jouw stroom, jouw liefdevolle kracht.

We hoeven niemand te overtuigen.
Soms is onze stilte het krachtigste antwoord.
Soms is het onze aanwezigheid die de herinnering brengt.

Wij zijn de brug.
De nieuwe aarde komt niet naar ons toe.
Ze komt door ons heen.

Liefs Yvonne 🌈

 

Voor wie de brug voelt, ook zonder woorden.
Voel je welkom voor een sessie waarin jouw waarheid mag stromen en we samen bouwen aan wat werkelijk klopt. 

7-6-2025