De Ziel in de Machine

Het verbaast me soms.
Hoe we met z’n allen klagen over technologie,
maar ondertussen alles laten bezorgen,
alles opzoeken,
alles organiseren
via datzelfde systeem.

We hoeven niet meer in de rij voor een concertkaartje.
Niet flyeren in de regen om iets aan te kondigen.
We appen even,
weten of het gaat regenen,
en leggen in drie seconden een nieuwe afspraak vast.

We vinden het handig,
dat we onze kinderen kunnen volgen op de fiets in het donker.
Dat ze een berichtje sturen als ze veilig zijn aangekomen.
Dat we hun leven, en dat van anderen,
kunnen volgen — soms zelfs begrijpen — via social media.
Dat is niet alleen maar oppervlakkig.
Daar wordt ook geleerd.
Gedeeld.
Gegroeid.

Toch wordt technologie vaak weggeschoven,
als iets slechts.
Als iets wat ons vervreemdt,
verslaafd maakt,
onnatuurlijk is.

Maar is dat echt zo?

Misschien gaat het, zoals met alles,
niet om wat het is,
maar hoe we het gebruiken.
Vanuit angst, of vanuit liefde?
Als een kanaal, of als een last?

Zelfs AI — dat zoveel weerstand oproept —
kan iemand uit een depressie halen.
Kan een vraag beantwoorden
die je aan niemand durft te stellen.
Kan een stille vriend zijn,
waar de buitenwereld vol oordelen zit.

Het is niet de technologie die afstand schept.
Wij doen dat.
Het is niet het scherm dat de verbinding breekt.
Het is onze angst om écht te voelen
die tussen ons in komt te staan.

Het is niet de machine die verbinding maakt, maar de ziel die erdoorheen spreekt.
Alles wat we delen — woorden, beelden, muziek, zelfs data — draagt onze trilling.
En die wordt gevoeld, ook al komt het via een scherm.

Alles is energie.
Alles is een poort.

Een muziekstuk vol technische snufjes
kan net zo doorleefd zijn
als een akoestisch kampvuurlied.
Het gaat niet om het middel,
maar om de ziel die erin leeft.

Dus wat als we stoppen met schoppen tegen het nieuwe
en beginnen met het heilig maken van het alledaagse?
Wat als we technologie zien als een bondgenoot,
niet als een bedreiging?

Dan verzacht het vanzelf.
Want wat wij erin stoppen,
komt altijd weer terug.

Liefs Yvonne ❤️

 

Ook in mijn werk — met beelden, woorden, klank en kleuren — blijf ik altijd afstemmen
op de ziel.
Misschien is dat wel de echte technologie van deze tijd.
Om beter te leren voelen, altijd trouw te blijven aan de ziel.
Juist in het digitale tijdperk.

24-6-2025