Rouwen om wat niet mocht zijn
Rouwen om wat niet mocht zijn.
Er zijn vormen van rouw die zich stil verstoppen tussen de regels van het leven. Rouw om een droom die niet mocht uitkomen. Rouw om het niet mogen volgen van je eigen gevoel. Rouw om het kind dat er was, maar nooit geboren mocht worden zoals het verlangde.
Kinderen krijgen… voor zoveel vrouwen een diepgewortelde wens. Een verlangen dat niet alleen over een kind gaat, maar over iets heiligs. Iets dat van binnenuit groeit, nog vóór er ook maar een leven ontstaat.
Maar wat als dat heilige wordt overschreven door systemen, regels en goedbedoelde adviezen die je eigen stem doen verstillen? Wat als jouw oergevoel als moeder, dat diepe weten in je buik, telkens in twijfel wordt getrokken, weggewuifd, weggeduwd?
Ik herinner me het verweer dat nodig was. Het telkens moeten uitleggen waarom ik op natuurlijke wijze wilde bevallen. Waarom ik wilde wachten tot mijn kinderen zélf aangaven dat het tijd was. Waarom ik hun huiltjes serieus nam, hun signalen voelde, en hun pijn niet als ‘normaal’ kon zien.
Ik zag moeders die worstelden, wiens baby’s huilden van de honger terwijl het schema zei: “Ze hebben genoeg gehad.” Moeders die hun kind lieten huilen in ongemak omdat het schema dat voorschreef en je geen overbezorgde moeder moest zijn. Terwijl alles in mij schreeuwde: dit klopt niet. Je baarmoeder voelt het, je hart voelt het. Zelfs mijn baarmoeder voelde het van een ander kind. Maar het systeem en de buitenwereld zei iets anders.
Toen ik vroeg naar de risico’s van vaccineren, twintig jaar vóór het onderwerp breed werd besproken, werd ik aangekeken alsof ik een gevaar vormde. Terwijl ik alleen maar wilde weten wat ik mijn kind gaf en de gevolgen van ‘bijwerkingen die te verwaarlozen zijn’ van dichtbij had meegemaakt. Geen antwoorden. Alleen angst, schuld en stilte.
En toen kwam het verlies. Zwanger, en toen… niet meer. Er werd me een curretage aangeraden. Een routinehandeling, zo werd het gebracht. Maar er was niets gewoons aan. Alles in mij schreeuwde dat dit zieltje een afscheid verdiende. Geen steriel moment achter een gordijn, geen stilte die alles toedekt. Het voelde alsof het leven abrupt uit me werd gerukt, alsof mijn zwangerschap werd ontkend door de omgeving.
En dus rouwde ik in stilte. Omdat het geen ‘echt’ verlies zou zijn. Omdat ik zogenaamd nog genoeg kansen had. Omdat ik niet genoeg weken zwanger was geweest om het serieus te nemen. Maar mijn lichaam wist beter. Mijn hart wist beter.
Ik rouwde. In stilte. Onzichtbaar. Want er was geen ruimte voor. Geen woorden. Geen erkenning. En misschien nog het meest pijnlijke: geen delen.
Jaren later zie ik iets veranderen. Jonge moeders die opnieuw leren vertrouwen op hun gevoel. Vrouwen die durven kiezen voor wat natuurlijk voelt. Die zichzelf weer leren horen. Hoe mooi en anders dan toen.
En toch… de pijn van toen is niet vergeten. Niet als verdriet, maar als een stille herinnering die me heeft gevormd, een diepe wijsheid.
De grootste lessen die ik mocht leren:
Twijfel nooit aan je moedergevoel.
Vertrouw op je oer-instinct.
Verdedig jouw kind met alles wat je bent.
Want jij bent de eerste thuisplek, de bedding waar een ziel leert wat liefde is.
Jouw hart is het eerste wat het hoort, jouw armen de eerste schuilplaats.
Jij bent de veilige haven waarop zijn hele bestaan gebouwd wordt.
De plek waar het leert: ik ben welkom, ik ben veilig, ik mag er zijn.
Zonder jou verdwaalt het in een wereld die het nog niet begrijpen kan.
En je hoeft geen woorden te hebben om het te voelen.
Je voelt het in je buik.
In je hart.
In je ziel.
Voor elke vrouw die dit herkent, die zich alleen heeft gevoeld,
die niet werd gehoord, jouw verhaal doet ertoe.
Jouw rouw mag bestaan.
En de liefde in jou leeft voort.
Liefs Yvonne ❤️
Foto: eigen wondertje.
Voel je geroepen om ruimte te maken voor jouw rouw en gevoel? Voel je welkom bij een Regenboogsessie.
5-5-2025
