Tussen licht en leven
Soms vraag ik me af:
zien mensen eigenlijk wel wat het kost,
om bewust te leven?
Niet in geld, of in roem,
maar in innerlijk werk.
In blijven voelen waar anderen weglopen.
In trouw zijn aan wat klopt,
ook als het stil is om je heen.
Het lijkt vaak alsof alles vanzelf gaat.
Alsof zachtheid moeiteloos is.
Alsof helderheid geen prijs kent.
Alsof dienstbaarheid een rol is, in plaats van een levenshouding.
Maar wat er niet gezien wordt,
is de draagkracht die daaronder ligt.
Het doorleven, het belichamen.
De eenzaamheid van voorlopen.
Het telkens weer kiezen voor liefde —
ook als het niet beantwoord wordt.
Mensen zoeken het licht, maar niet de bron.
Ze eren de show, maar niet de eenvoud.
Ze klappen voor het podium,
maar niet voor de ziel die in stilte draagt.
Ik hoef geen medelijden.
Ik hoef geen applaus.
Maar ik droom van een wereld
waarin we elkaar eerder zien.
Niet pas als het breekt,
niet pas als het eindigt,
maar onderweg.
Want het dagelijks leven is het echte pad.
En de liefde die daarin gegeven wordt
zonder tamtam, zonder maskers —
dat is het werkelijke medicijn.
Liefs Yvonne 🔥
Sommigen dragen het licht
zonder woorden,
zonder erkenning.
Gewoon vanuit liefde.
Deze blog is een herinnering.
Om elkaar eerder te zien.
Niet pas als het breekt.
Niet als het te laat is.
Maar onderweg.
In het gewone.
In het nu.
Nu.
Nu het nog kan.
26-7-2025
