Wanneer alles fluistert: 'laat los'

Er komt een moment in het leven waarop alles wat je hebt opgebouwd niet langer past bij de persoon die je aan het worden bent. Waarop het succes dat je hebt gecreëerd niet meer resoneert met de roep van je ziel. De meeste mensen negeren het zachte, indringende fluisteren. Ze houden vast. Aan zekerheid. Aan het bekende. Aan alles wat hen ooit een gevoel van veiligheid gaf.

Ik deed dat niet. Ik luisterde.

En op het moment dat ik echt luisterde, viel alles uit elkaar. Niet een beetje, niet geleidelijk, maar totaal. Mijn veilige haven, mijn familie, mijn vrienden, mijn bedrijven, alles leek in één klap weg te glijden. Mensen die ik jarenlang vertrouwde, die ik liefhad, keerden zich zonder uitleg van me af. Berichten bleven onbeantwoord. Uitnodigingen werden genegeerd. Ik werd beschuldig van zaken waar ik niet eens bij was. Samenwerkingen die ooit vanzelfsprekend waren, verdwenen zonder een woord. Afspraken werden niet nagekomen wat financiële problemen veroorzaakte. Mijn bedrijven werden tegengewerkt, geblokkeerd. Ideeën en creaties waar ik jaren aan had gewerkt, werden zonder schaamte overgenomen en verkocht alsof ze nooit van mij waren geweest. Onder het mom van ‘samenwerken’ probeerden mensen mijn evenementen over te nemen. Mijn naam werd door het slijk gehaald, leugens werden verspreid.

En terwijl ik probeerde te begrijpen wat er gebeurde, moest ik ook toekijken hoe het mijn familie en kinderen raakte. Hoe zij de gevolgen droegen van iets waar ze niets mee te maken hadden. Hoe ik niet alleen verloor, maar hoe er ook iets van hen werd afgenomen.

Laat één ding duidelijk zijn: het maken van deze keuze was nooit makkelijk. En al helemaal niet bedoeld om anderen pijn te doen. Voor jezelf kiezen betekent niet dat je geen rekening houdt met de gevoelens van anderen. Het betekent niet dat het je niet raakt hoe snel mensen zich van je afkeren. Dat hun afwijzing niet als messen door je ziel snijden. Maar op een bepaald punt besef je: de pijn van blijven waar je niet meer thuishoort, is groter dan de pijn van loslaten.

Ik had kunnen vechten. Ik had me kunnen vastklampen aan het leven waar ik zo hard voor had gewerkt. Maar ondanks het immense verdriet hield iets diep vanbinnen me tegen en wist ik: waarom vechten voor iets dat niet langer van mij is?

Dus liet ik los. Niet moeiteloos, niet zonder pijn. Maar in stukken. In een proces dat me volledig ontwortelde. Ik stapte het onbekende in.

Mensen praten over groei alsof het een sprookje is. Alsof je op een dag besluit te transformeren en je leven je direct beloont met licht en natuurlijke overgave. Maar ze vertellen meestal niet over dit deel. Het deel waarin je alles kwijtraakt voordat je iets nieuws opbouwt. Waarin je jezelf verliest voordat je jezelf vindt. Waarin je wordt afgebroken, gestript van alles wat ooit zin gaf, totdat alleen de essentie overblijft.

Het voelt niet als een zegen. Het voelt als de diepste pijn die er is. Maar het is geen straf. Het is (uit)zuivering. Het is de weg vrijmaken voor wat werkelijk voor jou bedoeld is. Want zolang je vasthoudt aan wat niet meer klopt, is er geen ruimte voor wat wél resoneert met wie je werkelijk bent.

Iedereen wil groeien, evolueren, lichter worden. Maar weinigen zijn bereid de prijs te betalen. De prijs is alles wat niet echt van jou is, je oude identiteit, de illusie van controle, de veilige structuren die je ooit hebt gebouwd te verliezen. Met het risico alles kwijt te raken wat je ooit lief was en vrijwel niemand nog in je geloofd.

De meeste mensen laten pas los als het leven het met geweld uit hun handen trekt. Ik koos ervoor om vrijwillig los te laten. Omdat ik voelde dat mijn ziel iets anders nodig had. Omdat ik wist dat wat echt bij mij hoort, nooit van me zal vragen dat ik mezelf verloochen.

Op dat moment leek het alsof ik alles verloor. Alsof ik aan de rand van de afgrond stond. Maar terwijl de buitenwereld misschien een vrouw zag die alles kwijtraakte, gaf het leven mij iets wat onbetaalbaar is: tijd om mezelf volledig te ontmoeten.

De lange uren in stilte. De momenten waarin ik me verloren voelde, maar langzaam besefte dat ik eigenlijk bevrijd werd. De diepe waardering voor wie ik werkelijk ben, zonder de afleiding van verwachtingen, verplichtingen en oude structuren.

Overgave is geen zwakte. Het is een diep vertrouwen dat wat wegvalt, nooit bedoeld was om te blijven. Dat wat eruitziet als verlies, in werkelijkheid een herschikking is. Dat je niet gestraft wordt, maar dat er ruimte wordt gemaakt.

De meeste mensen zullen nooit echte transformatie ervaren omdat ze te druk zijn met vasthouden aan wat was. Maar dit is wat ik in die pijnlijke jaren heb geleerd: vasthouden houdt je in het verleden en loslaten brengt je naar je toekomst.

Als je het gevoel hebt dat het leven je breekt… Als alles wat ooit logisch was, wegvalt… Als je meer lijkt te verliezen dan te winnen… Pauzeer. Adem. En kijk dieper.

Wat als je niet uit elkaar valt, maar eindelijk bevrijd wordt?

Op een dag kijk je terug en besef je dat je nooit hebt verloren. Je werd klaargemaakt voor iets groters.

De vraag is niet of je het oude kunt vasthouden. De vraag is: durf je te vertrouwen op wat voor jou bestemd is?

 

Liefs Yvonne ❤️

Voel je dat het tijd is om dieper in je vrijheid te duiken? Je bent welkom bij een Regenboogsessie.

20-3-2025